مقاله ای تحتِ عنوان ” اسلامِ طالبان و داعش” را در روزنامه دی افغانستان اکسپرس خواندم. نوشته ای نه چندان جالب و نه علمی بود اما واکنش های تند واحمقانه را که دیدم وخواندم, خواستم یک چیزی در مورد این واکنش ها بنویسم.
استادِ مجاهد عبدُ ربِ الرسول سیاف می فرمایند کی این چنین نوشته ها هیچ قابل قبول نیست. مگر کسی از این ها پرسیده که اینها قبول دارند یا نه؟ مگر اینها “صاحب” افغانستان و اتباع افغانستان اند؟ که در همه چیز قبولی اینها را باید گرفت.
چون دین و مذهب مال شخصی این محترم است, به یک “نا قبولی” اکتفا نمیکنند و فتوا ارتداد نویسنده را هم صادر می کنند. خوب از یادِ شهدا و جهاد می گذریم در آخر استاد میفرمایند که دین را باید از منابع اصلی شناخت و نه از اشخاص. من از استاد محترم تقاضا می کنم چه بهتر می بود اگر استاد وقتِ گرانبهای شان را صرف همین کار می کردند و طالبان و دولت اسلامی در عراق و شام را با استفاده از همین منابع به گفته خودشان “غیر اسلامی” ثابت می کردند. این واژه ها مانند کفر, تکفیر, مرتد, زندیق, کشور اسلامی, جهاد, مجاهد, شهید, مقدسات, توهین وووو دیگر درین دیار قابل فروش نیست.
مقاله ای را از جناب قطب الدین هلال در وب سایت “ژمن” خواندم که می شود آنرا فقط یک ترجمه یا تفسیرِ نوشته اصلی گفت. اگر آقای هلال از نقل قول و لعنت گفتن می گذشتند و یک پاسخِ علمی می نوشتند شاید ایمانِ ماقوی تر می شد و یک چیزی هم یاد می گرفتیم. اگر اینها هم از نظرِ دین مبین اسلام برده داری, کشتارِ غیر مسلمین, اخذِ جزیه وغیره را حرام ثابت می کردند شاید همه جهان طالبان و دولتِ اسلامی را خوبتر می شناختند و اسلام دین صلح و نه دین جنگ معرفی می شد.
منت مقاله در روزنامه اکسپرس
Musa Aziz's Ramblings 